vrijdag 11 oktober 2019

De bestemming voor dit jaar: The Fall Foliage in New England

Al langer willen we een keer de Fall Foliage zien in New England. Dit jaar zitten we niet vast aan de zomer- of herfstvakantie en daardoor kunnen we eindelijk een keer dit natuurverschijnsel zien.
De Fall Foliage is het schouwspel van de prachtig verkleurende bomen in de herfst. Nadat de eerste nachtvorst plaats heeft gevonden, wordt de koude poollucht weer tijdelijk teruggetrokken naar het noorden. De temperaturen lopen dan weer op naar de 20 graden. De eerste nachtvorst is verantwoordelijk voor de mooie gekleurde bladeren. De bomen hebben een signaal gekregen om de voedsel toevoer te stoppen en hierdoor beginnen de bladeren te verkleuren. Deze periode kan het aangenaam warm zijn, zodat we zouden kunnen genieten van een lekkere nazomer, de Indian Summer.

Alleen bepaalde boomsoorten verkleuren; de verandering vereist de juiste omstandigheden en het juiste weer. Zonnige dagen gevolgd door heldere nachten stoppen de productie van chlorofyl, de chemische stof die het groen van de bladeren produceert. De pigmentstoffen in de bladeren die overblijven, zorgen ervoor dat de bladeren andere kleuren tonen zoals oranje en geel (carotenoïden) en rood en paars (anthocyanen).
Het internet leert ons welke bomen er precies verkleuren:
  • Amerikaanse eik, kornoelje bomen, sassafras en esdoorns kleuren karmozijnrood en dieprood
  • Populieren, Japanse notenbomen, Hickory, iepen en berken krijgen goudgekleurde en gele bladeren
  • Bergesdoorns worden rood-oranje
  • Sumak struiken en bomen kleuren paars
  • Al die bomen en struiken kennen we dan wel niet, maar de kleuren gaan we zeker ontdekken. Nu de voorbereiding nog,....

    De voorbereidingen: op naar de vakantie

    De vakantie komt rap dichterbij en dus tijd om wat aan voorbereiding te doen. We zijn vorig jaar ook in de gebied op vakantie geweest wat het allemaal wat makkelijker maakt.

    Vliegtickets van British Airways hadden we al een tijdje en de auto (een RAV4 of gelijkwaardig) was ook al vastgelegd via Autohuur America. De Esta's hebben we gelukkig ook weer binnen, waarbij we merken dat immigration steeds meer van je wil weten. Niet alleen de namen van je ouders, ook van de werkgever is naam, adres en telefoonnummer noodzakelijk (zouden ze die echt gaan bellen?).
    Dan de planning van het rondje dat we willen maken. We beginnen in Boston. Vorig jaar waren we een paar dagen op Cape Cod en dat beviel ons uitstekend. Hoewel het toen bijna heel de vakantie droog was, hadden we net bij Cape Cod ook een dagje slecht weer en als we zeggen slecht weer, het kwam met bakken uit de hemel. Vooral de dag dat we in Provincetown waren, regende het pijpenstelen en konden we dit kunstenaarsdorp nauwelijks bekijken. Dit jaar willen we opnieuw een poging wagen, maar dan zonder regen. Vorig jaar ook geen tijd om naar Martha's Vineyard te gaan terwijl we zagen dat veel toeristen er een dagje of een paar dagen heen gingen met de boot vanuit Hyannis. Martha's Vineyard is een eilandje van 226 vierkante kilometer met 15.000 bewoners voor de kust van Cape Cod. Een eilandje dat zeer geliefd is bij New Yorkers en Bostonians om vakantie te vieren. Ook de Kennedy's, de Clinton's en de Obama's waren er graag geziene gasten.

    Lijkt ons dus ook wel iets. Staat dus op de planning voor dit jaar. Omdat we geen risico willen nemen dat we er niet heen kunnen, hebben we alvast een ferry gereserveerd en een AirBnB geregeld. Dan vervolgen we onze reis naar de Berkshire en de Green Mountains waar als het goed is de verkleuring van de bladeren dan begonnen is. De White Mountains staat ook in de planning evenals Acadia National Park. Vorig jaar hadden we ons wat op de afstanden in de White Mountains verkeken. Er was zoveel te zien op de Kancamagus Highway, dat we aan het einde van de dag maar een deel van de geplande route hadden gedaan. Kwam ook wel een beetje doordat we 's ochtends eerst in de outlet waren gaan shoppen. De Kancamagus Highway is een van de plaatsen waar je de fall foliage heel goed kan zien, dus dat beloofd veel goeds. Dit jaar hopen we ook tijd te hebben om de Flume Gorge te bezoeken. En vanaf Acadia National Park terug langs de kust naar Boston waarbij we op de weg naar Boston even willen aanleggen in Cape Neddick en Ogunquit. En natuurlijk gaan we regelmatig lobster eten die verbonden is met dit gebied. Mooi rondje dus, wat goed te doen is in de drie weken die we voor deze vakantie gepland hebben. We hebben weer niets te klagen.

    Zo komt het rondje er ongeveer uit te zien.

    de voorbereidingen deel 2

    We zijn bijna zover dat we kunnen vertrekken. We hebben ondertussen al het nodige voorwerk gedaan. We hebben wat motels, AirBnB's en hotels geboekt, een overtocht van Cape Cod naar Martha's Vineyard.
    We hebben een andere auto geboekt, zelfde categorie maar € 100,- goedkoper. Nu wordt het een Jeep Grand Cherokee of gelijkwaardig bij Dollar. Parkeren in de buurt van Schiphol is geregeld, waarbij we het belangrijk vinden dat we de sleutels van de auto zelf mogen meenemen; we hebben teveel filmpjes gezien van mensen die achteraf bekeuringen ontvingen omdat het parkeerbedrijf de auto's gebruikte voor eigen tripjes. We parkeren nu bij de Shuttle Guys. Bij het inchecken bij British Airways kon er een instapkaart niet gedownload of geprint worden. Dus even bellen met BA, die kunnen er niets aan veranderen. Systeemfoutje volgens de dame aan de telefoon, ze kn zien dat we wel gewoon op alle vluchten zijn ingecheckt. Gewoon bij de balie op Schiphol instapkaarten vragen voor de hele reis. De dag voor vertrek zijn we allebei vrij, dus tijd om de koffers te gaan pakken. Gelukkig hebben we lijstjes van noodzakelijke dingen, maar die worden steeds langer. Ging vroeger hooguit een laptopje mee, tegenwoordig gaan ook iPad's, e-readers, smartwatches en smartphones (o.a. voor de navigatie) mee. Niet alles heeft hetzelfde stekkertje, dus we hebben een hoop verschillende snoertjes nodig. Wanneer komen er universele oplaadsnoertjes voor dit soort gadgets? We hebben dit jaar ook een sim-kaart van een Amerikaanse provider gekocht; één maand geldig. Hebben we daar overal bereik en kunnen we daar ook data gebruiken tegen een aanvaardbaar tarief. Kan je zonder al deze extraatjes? Natuurlijk wel, maar de verwende reiziger wil van alle gemakken voorzien zijn. De wekker loopt morgen 3:20 uur af, dan om 4:00 uur naar de parkeerplaats, 5:45 uur met de shuttle naar Schiphol en dan vanaf 6:00 uur wachten op de vlucht naar London van 8.15 uur.

    Dag 1, 21 september: Etten-Leur NL - Amsterdam NL - London UK - Boston MA- Hyannis MA (79 mijl)

    De wekker loopt heel vroeg af en met maar enkele uurtjes slaap op de nachtelijke teller, rijden we om vier uur vanuit Etten-Leur naar Schiphol. Of eigenlijk naar Uithoorn waar ons parkeerterrein is en de shuttleservice naar Schiphol. Op het donkere industrieterrein waar het Shuttle Guys parkeerbedrijf is, valt het niet mee om gelijk de goede plek te vinden. Maar eenmaal gevonden, blijkt het allemaal goed verzorgd. Goede plek, sleutels gewoon bij je houden en na even wachten op nog een koppel, worden we precies om 6:00 uur afgezet op Schiphol.
    De bagage is snel ingeleverd en met de instapkaarten voor zowel Schiphol als Londen Heathrow voldoen we alle formaliteiten. De security-scan op Schiphol is vlot, niets hoeft te worden uitgepakt. De nieuwe scans werken zo goed dat ze alles detecteren in je koffer of laptoptas. Een geweldige verbetering. Vlucht naar London verloopt probleemloos en een klein uurtje later staan we op Heathrow. Kopje Starbucks later mogen we alweer naar de gate en dan blijkt eindelijk hoe het kwam dat we geen boardingkaart van London naar Boston voor Jos konden krijgen. We blijken onderwerp te worden van een extra security-check, dat wil zeggen: Jos wordt nogmaals onder het vergrootglas gelegd terwijl Esmée alvast het vliegtuig in moet. Dat voelt niet goed. Speciale code op de instapkaart, en zijn paspoort wordt ingenomen en pas weer teruggegeven na een zeer uitgebreide check. Alle elektronica moet gecontroleerd en ook Jos zelf moet eraan geloven. Handen, kleding, schoenen, laptops en inhoud van de trolley worden uitvoerig bestreken met een soort duster die vervolgens wordt gecontroleerd op ….. ja, op wat eigenlijk? Drugs, springstof, andere verboden substanties …? Het voelt tamelijk vernederend om gecontroleerd te worden terwijl alle andere reizigers langs lopen om aan boord te gaan. “Gewoon voor je eigen veiligheid en die van anderen”, is het commentaar van de beveiligers. Geen leuk begin van de reis naar de US, die blijkbaar de “opdrachtgevers” zijn van deze extra controle.
    Daarna gaat het redelijk probleemloos. Zitplaats vinden, glaasje bubbels drinken, aperitiefje, wijntje, eten, koffie en een cognacje na en ondertussen een filmpje kijken. De vlucht zal ongeveer 6 uur duren. We proberen wat te slapen en dat lukt met tussenpozen een beetje. We arriveren op tijd in Boston, waar het vandaag 26 C is, heerlijk nazomer weer. Immigration is geautomatiseerd, waardoor je minder lang in de rij hoeft om de US binnen te komen. De tijd die we daar besparen, zijn we ruim kwijt bij de bagageband. Het duurt eindeloos voordat er wat koffers komen. Dan volgt een aankondiging dat een deel van de koffers op een andere bagageband zullen arriveren en om en om geven die dan af en toe wat koffers vrij. Nog nooit zo’n bende bij de bagageafhandeling meegemaakt. De Amerikanen geven de Britten de schuld, “In London they have done something wrong”. Beetje ongeloofwaardig want alle koffers zijn tenslotte aangekomen en de Yanks hoeven ze alleen maar uit het vliegtuig te halen en op de bagageband te leggen. Maar sinds Trump maken meer mensen hun eigen nieuws en waarheid. Ondertussen snuffelt een douanehond aan de koffers en handbagage in de bagagehal. Hij detecteert warempel een banaan in een handtas van een moeder met kind en die wordt door het baasje resoluut in beslag genomen. Evenals een koffertje waar de hond veel belangstelling voor heeft. De eigenaar loopt er later tevergeefs naar te zoeken. Uiteindelijk rollen onze koffers op de band en kunnen we na ruim een half uur wachten toch op weg.
    Bij Dollar worden we adequaat geholpen en een kwartiertje later staan we bij de Toyota RAV4 die we dit jaar zullen gaan proberen. Er is niet veel keuze, de standaard SUV’s zijn blijkbaar gewild. Als we geïnstalleerd zijn en de motor willen starten, geeft de auto aan dat het tijd is voor een servicebeurt. We krijgen een gratis upgrade en we rijden uiteindelijk weg in een zilverkleurige Kia Sorento V6 AWD 3,3 liter 290PK, met een ECO-drive. Onze Google-GPS stuurt ons een heel bijzondere route op en als na een kwartiertje eens gaan kijken blijkt hij ingesteld te staan op het vermijden van tolwegen en snelwegen. Dat schiet niet op. Tolwegen hoeven niet meer vermeden te worden omdat we een EZ-PAY-abonnement hebben gekocht bij Dollar. Je kunt trouwens nergens meer met geld of creditcard op de snelwegen betalen, dus een abonnementje is noodzakelijk. En waarom de snelwegen moeten worden vermeden, blijft onduidelijk. Het is allemaal snel verholpen. In Quincy stoppen we even voor koffie – het wordt uiteindelijk Diet Coke bij de Five Guys – en we genieten even van de zon op hun kleine terras. Bij de Walmart slaan we water en cola in en kopen deodorant die we jaarlijks in de US inslaan en dit jaar ook tandpasta met baking soda voor extra witte tanden.

    Dan rechtstreeks naar Hyannis op Cape Cod en een uurtje later zijn we er, net als het begint te schemeren. Snel inchecken bij America’s Best Value Inn en dan even op zoek naar een hapje eten voordat we deze lange dag gaan beëindigen. Via Tripadvisor belanden we in The Roadhouse Cafe, een visrestaurant, waar we een voorgerecht (Calamari Rhodes Island Style), een Chefs Chop Chop Salad en een Fish and Chips bestellen. Een Samuel Adams Seasonal en een Blue Moon biertje erbij en we ontdekken weer eens dat alles hier groot is. Het is weer even wennen aan de 15% fooi (hoewel ze eigenlijk al weer 18-20% willen) maar de kwaliteit was prima, dus who cares. Moe en tevreden kruipen we om 22:00 uur ons bedje in. Het was een lange, lange dag.
    Reageer hier

    Dag 2, 22 september: Hyannis MA - Chatham MA - Harwich Port MA- Hyannis MA (38 mijl)

    Zoals altijd zijn we op de eerste dag in de US vroeg wakker. Jetlag en onrustig slapen zorgen ervoor dat we vroeg wakker zijn. We stekkeren alle oplaadbare dingen en we merken dat we snel oplaadpunten te kort komen. Gelukkig hebben we geleerd om een verdeelstekker van huis mee te nemen, maar je blijft afhankelijk van de hoeveelheid stopcontacten die er zijn. Onze kamer heeft een grote verdeeldoos, maar daar vallen de meeste stekkers steeds uit. Met een beetje experimenteren komen we een heel eind. We ontbijten vroeg maar ondanks dat is het eetzaaltje snel vol. Over het ontbijt geen klagen; bagels, muffins, toast, cereals, waffels, eieren, fruit en toetjes. Daar kun je een buikje goed mee vullen.

    Het belooft wederom een mooie dag te worden en daarmee eigenlijk een perfecte dag om naar Provincetown te gaan waar we vorig jaar verregend zijn. Het is vanmiddag ook straatfeest in Hyannis en dat willen we ook niet missen en daarom gooien we de planning om. We beginnend de dag in Chatham, een lieflijk toeristisch dorpje op de zuidelijke punt van Cape Cod. Als wij er arriveren is alles nog uitgestorven maar een uurtje later is alles in vol bedrijf. Er zijn wat toeristenwinkeltjes maar wij gaan eerst op zoek naar een speciale geocache: een webcamcache. In de etalage van de tweedehandsboekwinkel hangt een webcam die een paar keer per dag een foto maakt. Als we op het juiste moment voor de webcam staan is de foto het bewijs dat we de cache mogen loggen. Het is grappig en het lukt. Daarna vinden we nog een cache bij een klein parkje. Het valt ons op dat verkleuring van de bomen waar we toch speciaal voor gekomen zijn, eigenlijk nog niet op gang is gekomen. Geen nood, aan het eind van de week trekken we noordelijker, hopelijk gaan we dan het kleurenspektakel zien.

    Er zijn in Chatham voornamelijk toeristenwinkels en eentje ervan heeft alleen eendjes in alle soorten en maten. Natuurlijk is er een presidents ducky. We zien in Chatham niet echt een gezellige locatie om koffie te dringen dus gaan we richting de haven van Harwich. Hier strijken we neer op een leuke plek met uitzicht op een jachthaventje en genieten van het uitzicht, de koffie en de zon want met 26 graden is het heerlijk. Daarna terug naar Hyannis waar het straatfeest inmiddels is begonnen.

    Mainstreet is autovrij vandaag en er zijn straatartiesten, kinderspelletjes en verschillende bandjes die gewoon op straat staan te spelen. Natuurlijk zijn ook de overheidsdiensten aanwezig en mogen kinderen even op een heuse politiemotor of achter het grote stuur van een grote rode brandweerauto zitten. Het is wel aardig maar een stuk minder bruisend en swingend dan we hadden verwacht en gehoopt.

    We drinken een biertje op een terras met life muziek. We lopen daarna nog een kledingwinkel binnen met prijzen waar je stijl van achterover slaat, riemen van $ 150 en meer, colbertjes en broeken van $500 tot $1500 en jassen van boven de $ 5000. Tja we zijn hier op Cape Cod. Jos raakt aan de praat met de verkoper. Het hele huizenblok is zijn eigendom. Naast deze grote kledingzaak zijn er een oesterbar, een Italiaans restaurant en nog wat winkels gevestigd. Die horen ook bij het kledingimperium. We krijgen ook wat tips voor goede restaurants. Zouden de prijzen daar ook navenant zijn?

    We besluiten voor Baxter’s Boathouse te gaan waar er vanaf het terras uitzicht is op de ferry’s naar Martha’s Vineyard en Nantucket. Het is een leuke plaats met een geweldig uitzicht en met lekker eten, overpriced drankjes en een ongeïnteresseerde serveerster. Na de aperitief steekt de wind op en we verkassen naar binnen. Het valt ons op dat Amerikanen in eetgelegenheden erg luidruchtig zijn. Of is de akoestiek van de restaurants gewoon belabberd? Als afsluiter van de dag willen we naar de Hyannis Portuguese Foursquare Church voor een gospel kerkdienst. Als we daar aankomen zijn de deuren dicht. Esmee had het niet helemaal goed gelezen: er is een dienst op zondagochtend en de dienst van 7.30 PM is op donderdag. Dan maar naar het hotel waar we nog even op de kamer zitten maar dan snel in slaap vallen na weer een mooie en relaxte dag.
    Reageer hier

    Dag 3, 23 september: Hyannis MA – Provincetown MA – Hyannis MA (102 mijl)

    Ook vandaag zijn we weer vroeg wakker en gaan op tijd ontbijten. Waar het gisteren een volle eetzaal was, is het vandaag een stuk rustiger. We zijn alleen met een ander Nederlands stel. Het is duidelijk te merken dat het seizoen op Cape Cod over is en er alleen in de weekenden nog vertier is. We nemen de scenic byway 6A richting Provincetown. Het is een mooie rustige weg. Zodra de 6A overgaat in de 6 is het meer een reguliere highway en is het gedaan met het mooie uitzicht. Na een uurtje komen we aan in Provincetown.

    Ondanks dat het off-season is, zijn de parkeertarieven hier nog niet aangepast. We rijden naar de gratis parkeerplaats die we vorig jaar hadden gevonden en lopen daarna in nog geen 5 minuten naar het centrum. Provincetown (P-town) heeft 3000 vaste inwoners maar in de zomer stijgt het inwonersaantal door de toeristen naar 60.000. Dat moet toch een rare gewaarwording zijn dat je stand wordt “overgenomen”. Het zijn de mooie stranden, de haven, kunstgalleries en de gerichtheid op de LGBTQ community die de trekpleisters zijn. We lopen wat langs de toeristenwinkeltjes waar je overal de regenboogkleuren terug ziet komen. Een van die winkeltjes is Shop Therapy, een winkel met vooral jaren 60 en 70 meuk. Dus veel vredestekens, veel ban-de-bom en Vietnamoorlog-gerelateerde zaken en veel hippiekleding en banners en stickers. De buitenkant van dit pand is opgesierd met kunstwerken van de destijds betrokken kunstenaar Ronny Hazel, die inmiddels is overleden.

    We hebben al snel door dat de gekleurde sjaaljtes aan de broekriem of in de kontzak een betekenis hebben binnen de LGBTQ wereld. Het heeft al met al een hele relaxte sfeer. We drinken koffie bij een donut-tentje en na nog wat rondgewandeld te hebben is het tijd voor een late lunch. Natuurlijk kiezen we voor kreeft. Jos de lobsterroll, Esmée de salade met kreeft. Lekker biertje erbij op het terras en alles is op en top vakantie. Het bord is royaal gevuld, en onze buik daarna ook. We vinden het een aangenaam dorp, en dat is waarschijnlijk wat de toeristen in Nederland ook van Volendam vinden. Wat je thuis niet echt kunt waarderen is op vakantie vaak leuker.
    Daarna verlaten we het dorp om nog even bij de vuurtoren te kijken die momenteel gerestaureerd wordt. Na nog en laatste stop bij een webcam cache op het strand rijden we terug naar Hyannis. De Thai is gesloten dus wordt het voor ons een hamburgerdiner bij een lokale pub waar net de pubquiz aan de gang is. Voor ons hoeft een quiz niet, maar in de hoek hebben we er verder ook geen last van. Goede hamburger (volgens de verschillende uithangborden de beste van Cape Cod), leuke bediening en lekker bier. We hebben weer niets te klagen.
    Reageer hier

    Dag 4, 24 september 2019: Hyannis MA – Woods Hole MA – Oaks Bluffs MA (32 mijl)

    We hebben er al lang naar uitgekeken en vandaag is het zover: we gaan naar Martha’s Vineyard. Voor vandaag was de weerverwachting regen. De hele nacht heeft het geregend, maar we staan op met een schuchter zonnetje en het zal in de loop van de dag alleen maar beter worden.
    Martha's Vineyard is een eilandje ten zuiden van Cape Cod. Oorspronkelijk werd Martha's Vineyard bewoond door de Wampanoag-indianen. Het eiland heette in hun taal '’Noepe", wat '’land in de stroming" betekent. In 1602 onderzocht de Engelse ontdekkingsreiziger Bartholomew Gosnold het eiland. Hij vond er grote oppervlaktes begroeid met wilde druiven en noemde het eiland Martha's Vineyard (letterlijk: "Martha's wijngaard"), naar zijn dochter (of zijn moeder?) Martha. Ook tegenwoordig tiert de wilde druif er nog welig in het zachte klimaat. In de 19e eeuw kreeg het eiland bekendheid vanwege de walvisvaart. Schepen van over de hele wereld kwamen hierheen om op walvissen te jagen om de olie en vet die ze verschaften. De ontdekking van petroleum in Pennsylvania leidde in 1870 tot een bijna volledig instorten van de walvisvaart op Martha’s Vineyard. De economie van het eiland sukkelde voort tijdens de Grote Depressie. Maar daarna bracht de stijgende reputatie als zomerverblijf voor rijken en toeristen opnieuw geld in kas. Onder andere de Kennedy’s, de Clintons, de Bushes, de Obama’s en David Letterman en Byonce kwamen en komen er regelmatig.
    Deze maand werd bekend dat de Obama’s een zomerhuisje hebben gekocht voor $ 14,85 miljoen in Edgartown op het eiland. Spreekbeurten houden blijkt voor oud-presidenten toch winstgevend. Dus voor ons reden om er ook een keertje te gaan kijken en de sfeer te proeven; misschien moeten we nog eens met de bank gaan praten? Verder is Martha's Vineyard ook bekend geworden als de locatie van de succesfilm Jaws en de vervolgen en remakes van Steven Spielberg. Het is maar dat we het weten. Van tevoren hebben we een ticket geboekt voor de overtocht met de ferry. Geen overbodige luxe, want de boot gaat slechts enkele keren per dag en is vaak al ver vooruit volgeboekt. Bij boeken wordt gevraagd naar merk, model, kenteken van je auto. Voor een toerist is dat lastig omdat je vaak pas bij het verhuurbedrijf ontdekt welke auto je krijgt, uit welke staat die komt en wat het kenteken is. Gelukkig is er een oplossing, je vult gewoon je naam in en dan komt het ook goed. We gaan het zien. Als we, na een lekker ontbijtje, uit Hyannis wegrijden geeft de navigatie aan dat we een uur en drie kwartier nodig hebben om op de bestemming aan te komen. Wij hadden zelf gerekend op drie kwartier, dus dat is even schrikken. We vrezen zelfs even dat we de boot hier gaan missen. Lichtelijke paniek, we hadden toch goed gepland. Omdat de totale reistijd niet verandert terwijl we toch wel vorderen, kijken we wat zorgvuldiger naar onze navigatie en dan blijkt dat we de boottocht in onze reistijd hebben zitten. De actuele reistijd voldoet prima om er op tijd te komen. Zucht van verlichting en minder stressy dan voorheen vervolgen we onze weg.

    We komen op tijd aan in Woods Hole bij de ferry. We worden op naam herkend. Merk en model, noch kenteken of US-staat van herkomst blijken belangrijk en een half uurtje later mogen we aan boord. Wij nestelen ons op een zonnedek, maar als we vertrekken, blijkt dat een schaduwplek. Even verkassen en vervolgens genieten we de hele reis van de zon. Martha’s Vineyard blijkt nu een slaperig eilandje, we zijn er buiten het seizoen, maar ’s zomers kun je er over de koppen lopen. Veel toeristenzaken melden dat ze een goed seizoen hebben gedraaid en nu voor de rest van het seizoen gesloten zijn. Om met Marco Borsato te spreken "ze zijn binnen!”.

    We verkennen het dorp en er blijkt ook een soort camping te zijn. Vroeger waren het tenten, maar nu zijn het zomerhuisjes, die “gingerbread-houses” genoemd worden. Mooie kleurrijke huisjes, waarvan we de huurprijs niet eens willen weten.
    Koffie krijgen blijkt nog best een probleempje; het meeste is gesloten en wat open is heeft weinig interesse in de enkele toerist die een bakkie troost wil. We exploreren de beach. Weinig te beleven. Wat opvalt zijn de vele verboden; wat mag hier trouwens wel? Om 14:00 checken we in bij onze AirBnB. Leuk huis waar wij een gedeelte van gebruiken en we kunnen gebruik maken van een deel van de leefruimte van de verhuurders (living, keuken en zonnekamer). We hebben twee slaapkamers, een badkamer en een kleine zitkamer voor onszelf. Ruimte genoeg dus. Klein negatief detail: de bagage van de vorige huurder staat nog in de gang. Hij komt die een uurtje later ophalen, tja???? We besluiten een late lunch/vroeg diner te gebruiken bij een tentje dat op dinsdag een kreeftaanbieding heeft. Een hele verse kreeft en een beboterde maiskolf voor $ 16,-. Dus zitten we even later met een slabbetje voor een kreeftje te verorberen.
    Heerlijk, heerlijk, heerlijk, hoewel Jos natuurlijk als kreeftje wel een beetje moeite heeft om een ander kreeftje op te peuzelen. Eten of gegeten worden… een oude Darwinistische wet. We kopen daarna nog wat noodzakelijke dingen bij de plaatselijke kruidenier, die als enige kruidenier hele goede zaken doet, ook buiten het seizoen. In ons tijdelijke thuis kruipen we, na wat onrustige nachten, vroeg onder de wol.
    Reageer hier

    Dag 5, 25 september 2019: Oak Bluffs MA – Edgartown MA – Chilmark MA – Aquinnah MA – Oaks Bluffs MA (69 mijl)

    Ons slaapritme wordt langzaam iets beter, maar we blijven vaak en vroeg wakker worden. Na een licht ontbijtje trekken we oostwaarts naar Edgartown. Edgartown werd groot tijdens de jaren van de walvisjacht.
    Veel kapiteins lieten er een huis (mansion) bouwen voor hun gezin, meestal met uitzicht op de haven. Bovenop de huizen hadden ze meestal een kamer met een omloop. Romantici claimen dat hier de kapiteinsvrouwen verlangend uitkeken over zee om de eerste glimp op te kunnen vangen van het zeil van het schip van hun geliefde. Anderen beweren dat deze omloopjes vooral handig waren om schoorsteenbrandjes (in die tijd niet ongewoon) snel te kunnen blussen opdat de houten huizen niet ten prooi konden vallen aan de vlammen. Tegenwoordig is Edgartown een van de belangrijke toeristische trekpleisters van het eiland. Veel gefortuneerde Amerikanen hebben rond deze plaats een vakantieverblijf. Bij de makelaars zie je dat een gewoon huis al snel $ 1 miljoen en meer doet. De grote huizen doen 10-tallen miljoenen, de hele grote nog meer.
    Edgartown heeft ook de toegang tot Chappaquiddick Island met een klein veerpontje dat de toegang tot dat gebied regelt. Chappaquiddick werd vooral bekend toen Ted Kennedy er met een slok op achter het stuur van de weg afreed en zijn vrouwelijk passagier het niet overleefde. Als wij er zijn is het rustig, maar ’s zomers is het hier filelopen. Veel winkeltjes gaan pas om 11:00 uur open en dus zoeken we eerst een plek voor koffie. Het wordt een koffietentje achter de boekwinkel. Verse koffie tegen een toeristische prijs. Na de koffie bezoeken we verschillende kledingboetiekjes waar ze de argeloze toerist proberen te verleiden tot een exorbitante aankoop; prijzen zijn hier sky high.

    Een park heeft allerlei soorten "kunstvissen", waarbij expliciet wordt vermeld dat je niet mag vissen. Humor? We bezoeken de vuurtoren van Edgartown en zoeken nog even een cache aan de rand van de stad Onderweg zien we een bijzonder plaatje.
    Een van de huizen “hangt” letterlijk in de steigers en eronder wordt alles uitgegraven. Plaats voor een schuil- of wijnkelder? Iedereen wil wel een fotootje maken van dit bijzondere spektakel. Wij dus ook. We rijden verder en kijken even bij een van de public beaches in de buurt van Katama en hopen er ook te kunnen lunchen. Jammer dus, alles onderweg is “closed for the season, come again next year” en bij de stranden is geen enkele horeca aanwezig. Terug naar Edgartown, maar daar is in het centrum geen enkele vrije parkeerplek meer voorhanden; kun je nagaan wat er in de zomer gebeurt. We besluiten door te rijden richting Chilmark aan de westkant van het eiland en we zien wel wat we onderweg tegenkomen. Niets dus! De enige plek die voedsel aankondigt verkoopt wat sandwiches to go. Niet helemaal wat we in gedachten hadden, we willen er ook even bij zitten. Onderweg naar Chilmark komen we nog wel een restaurant tegen, maar die hebben een besloten party voor veteranen.
    We eindigen op hun advies bij het haventje van Menemsha waar ze een klein overdekt terras hebben. Het eten is er niet geweldig, maar we hebben inmiddels stevige trek, dus ook hier geldt: “honger maakt rauwe bonen zoet”. We wandelen in de omgeving rond en zien even later op een andere pier naar de haven andere eettentjes, maar die waren ons niet geadviseerd bij de veteranensamenkomst. Nu we zo westelijk zijn, willen we ook het meest westelijke puntje van het eiland zien, een plek waar de oorspronkelijke bewoners van het eiland, de Wampanoag-indianen nog wonen. Er is een mooie vuurtoren en er zijn wat winkeltjes, een restaurant en een mooie uitkijkplek over de krijtrotsen. Misschien wel de mooiste plek van vandaag. We rijden op het gemak terug naar Oaks Bluffs, waar we een biertje drinken bij de Lookout Tavern – het lijkt er altijd druk te zijn als wij erlangs lopen – maar besluiten uiteindelijk elders een hapje te eten.
    Het uitzicht op een van de eiland-ferry's is prima, maar ongeïnteresseerd personeel is voor ons een reden om te verkassen. We hebben niet zoveel keus, de meeste restaurants zijn inmiddels voor de rest van het seizoen gesloten. We eten nog een keertje bij Coop de Ville, waar we gisteren een lekker kreeftje verorberden. Vandaag een broodje met een biertje. Gewoon goed eten, al valt de bediening vandaag ook tegen. Einde van het seizoen zullen we maar denken. Morgen nog een dag Martha’s en dan aan het eind van de dag weer terug naar het vasteland.
    Reageer hier